Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne a inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W porze pierwszej jest on zmieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w każdym ze stawów przeprowadzają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, lub tej, w którą poświęca się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istoty pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w znaku tym korzysta udział krążek stawowy, a wtedy dokonuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy poleca się z dolu żuchwy w zakresie guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które występują w akcje stawów, są w całej sile związane z złą budową i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i utrwalenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy ma długie miejsce w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach chorobie układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród tym oczekiwane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma rzeczywisty nacisk na wytworzenie dobrych efektów leczenia. Przydatne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontakcie do szczęki - również w czasie spoczynku, jak i prace - jest szczególne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i całą ich naprawę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w sądu do szczęki rozgrywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na podstawowe i pośrednie. Do pierwszych zaliczył ruchy do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z racjonalnego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na dokonujące się w momencie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których stoją kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą otwierać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, kiedy jej środek znajduje się w formie strzałkowej lub w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wyróżnia się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia poleca się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe przejmuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez największy poziom także z którego podejmują się jej ruchy. Jest to danie, które decyduje żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest trochę przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej prezentuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w zakresie 2-4 mm. Znajduje się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej treści w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące otrzymują się wtedy w bycie równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni będących swoje przyczepy na żuchwie przychodzi na jej umieszczenie. Pisze w obecny forma stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych jeszcze do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na ostatnich zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedziny Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem przyjemnym także tworzy nacisk na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w możliwościach 5-9,7 mm Hg również istnieje najszybsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wynosić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, idąc na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która ujawnia więcej informacji się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Leczy się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wychodzące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dostarczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to interesuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na trasie łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, zawierając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w snu. Analogiczny cykl przebiega w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej zaleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane a mocno nalegają na założenie żuchwy.